Gedicht 6

راه نجات

یک قرن گذشت هنوز در خوابیم                  

از این همه نااُمیدی پریشان حالیم

شرمنده زخود پیش ناآمده گان                    

باایدهء تَجَدُد هنوز هم ناکامیم

تَجَدُد بود اندیشهء آن ناموران                     

ریشه در بنیادِ  اُروپای جوان

آنان مشروطه خواهان نام داشتند

مِهر ایران را در قلب همی داشتند

که اَنگیخته از َدرک خویش                      

ببستند پیمان با عزمِ خویش

بشوریدن آنگاه  بر جَهلِ عَوام                     

بکشتند شیخ نوری نمادی زآن

بجُستند در غرب همان راه خویش                

برفتند با آن به پیکار خویش

ندیدند در ایران آیینِ پیوند و مِهر                

نمادی ز ایرج آن آیینِ مِهر

نساختن از آن آیینِ راست خانه ایی            

که مردم شوند صاحبِ بُن مایه ای

تا از قَعر ما ضحاک خروج کرد                 

بسال پنجاه و هفت بر ما ظهور کرد

او آینه ای از ذِهن ما بود                        

نمادِ  روحِ  بیمارِ عَوام بود     

بدیدند چهره اش در قُرصِ   ماهی                

ببستند با او پیمان همانی

به خیابان آمدند میلیونها آدم                    

زن و مرد همگی آمادهء رزم

همه از خود بی خود از دیدن شیخ              

تو گویی مَست از دریایی از مِی

سُخن می گفت خیلی گُنگ و ساده              

از آزادی و زان اِقتصادِ سالم

که اینها با اسلام منافاتی ندارد                 

دراِسلام کثافات و فساد جایی ندارد

همه مَدهوش از ترکیبِ آن شیخ                  

برفتند از حال با هر واژهء وی

تا در جماران  ضحاک جُلوس کرد              ِ

اسلامِ محمدی با آن طلوع کرد

بگفتا تَجَدُد دیگر حرام است                    

هر آنچه میکشیم از آن دو شاه است

که من برای شما معنویت آورده ام                 

نه از بَهر شادی و مِهر آمده ام

اِحساس به وَطن در اِسلام حرام است
واژهء هیچیِ من وِردِ زبان است

خُدعه و دروغ اصول دین است                 

اِسلامِ محمدی در اصل همین است

اِسلامِ عزیز کیستی ما است                    

نوع ناب آن رافضی نام است

عدام و تجاوز حافظِ  دین است                  

سنگسار زنان سیَرتی نیک است

تاراج و فساد اَمری حلال است

قطعِ دست و پا لاکِن مُجاز است

این موهِبت مُختص ما است

اِسلامِ  تَبارک و تعا لی سَرمشقِ ما است

آل محمدی تَرِکَه ما است                        

غلام بارگی اِفتخارِ ما است

این اِقلیم سَده ها خادمِ ما است

واماندهء آن گبرکی نام است

چو اِسلام با تَجَدُد ناسازگار است              

قرنها با زَندگی در کارزا است

پس همگی گریان و نالان بر جَهید             

خویش را در راه  ِاسلام هرز دهید                                                    

این شیخ بود نمادی از فرهنگِ عام             

ریشهء هزاره ایی در ذِهن ما

اِی عَوام! اِسلام دینِ ما نیست               

دوای دردِ ما جویندگان نیست

ِای فرهیختهگان! مدُرنیته راه عَوام نیست      

پس از صد سال این راه روا نیست

پس بجوییم همگی راه نجات                   

در جمالی و در آن آیین شاد

او دَمی تازه به فرهنگ ایران زمین داد        

به نظم و نثر آورد داستانهای قدیم را

ز تار و پودِ سیمرغ  خانه ای ساخت          

ادیان نوری را از آن خانه بُرون ساخت

که مردم در آن آشیانه جای گیرند

هم چو معشوقی زسیمرغ کام گیرند

درود بر روان این کاشانی آزاده مرد            

خُفته در آغوش سیمرغ آن جامِ جَم              

Siavash Mostaghimi  01- 2013